Κήπος....

Μη με κοιτάζεις στα μάτια....δεν ξέρω αν μπορείς ή όχι να διαβάζεις την αλήθεια σε ένα βλέμμα και φοβάμαι ότι μπορεί και να τα καταφέρεις....Και δεν θέλω, δεν θέλω να δεις μέσα μου....Κράτα με μονάχα σφιχτά, μίλα μου για εκείνα τα μέρη τα μακρινά που οι άνθρωποι ξέρουν ακόμα πως να αγαπούν αληθινά, πως να φτιάχνουν ξεχωριστές μουσικές, πως να αγγίζουν ο ένας την ψυχή του άλλου. Μη χαθείς, μπορώ να νικήσω, αλήθεια σου λέω..... μπορώ να νικήσω αν πιστέψεις σε μένα....Θέλω να πιστεύουν σε μένα...το θέλω πολύ...ίσως έτσι αρχίσω κι εγώ να πιστεύω στον εαυτό μου....ίσως. Συγχώρεσε τον παράξενο χαρακτήρα μου, ξέχνα την γκρίνια μου, τα λάθη μου και τις σκοτεινές στιγμές μου.....Κοίταξε ξανά στην ψυχή μου και πες μου.......είναι ακόμα εκεί ο μυστικός κήπος που έχτισα κάποτε για χάρη του ονείρου; Το τελευταίο οχυρό πριν από την τρέλα έχτισα εκεί ένα βράδυ........Και μετά αποφάσισα να ταξιδέψω μέσα μου....κοίταξε και πες μου........είναι ακόμα εκεί; Μπορώ ακόμα να κρυφτώ στην πυκνή του βλάστηση σαν παιδί; Μπορώ ακόμα να μεθύσω από τα αρώματα των μαγικών φυτών που έσπειραν εκεί οι όμορφες αναμνήσεις; Μπορώ ακόμα να ξαπλώσω στην αιώρα κάτω από το φεγγάρι σαν άλλοτε, να κάνω διάλογο με τον Έρωτα και να νικήσω στα χαρτιά τον Μορφέα; Κοίταξε και πες μου.......