Ο χειμώνας παραδίδει τη σκυτάλη στην άνοιξη και η ελπίδα, μαζί με δεκάδες μικρές σπίθες, αρχίζει να χορεύει και πάλι μέσα μου. Όταν σκέφτομαι πόσο σημαντική είναι η καλοκαιρία για την ψυχή μου χαμογελάω....όλοι οι καταθλιπτικοί το ίδιο δεν σκέφτονται;...ας είναι...Απλά...να....η άνοιξη με κάνει να ξεχνώ τους μαλάκες που υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, τους λίγους που περνιούνται για σημαντικοί, το ψέμα, το μίσος, τη θλίψη....Ξεχνώ τις σφαλιάρες της πραγματικότητας, σφυρίζω σιγανά στο δρόμο και πάλι και τα μάτια μου φωνάζουν σε όλους πως...ναι!!! μπορώ!!!
Η αγαπητή νύφη μου σίγουρα θα χαμογελάει αν διαβάζει τη σημερινή μου ανάρτηση....-Στα έλεγα...ίσως να σκέφτεται και μάλλον δεν έχει άδικο. Την άνοιξη βρίσκω ξανά τη δύναμη να τα καταφέρω, να ανθίσω, να νικήσω! Πόσο μάλλον όταν αυτή την άνοιξη, ένα νέο αθώο μουτράκι θα προστεθεί στη ζωή μας και θα την κάνει ακόμα πιο φωτεινή!
Καλό μήνα σε όλους.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου