.

Ξέχασα να ελπίζω και έχασα ακόμα μία μάχη, αρνήθηκα να πιστέψω τα ίδια μου τα λόγια και να μαι ξανά στον πάτο. Παραμέλησα το παιδί στην ψυχή μου και αυτό γέρασε, γέμισε ρυτίδες και έπαψε να χαμογελά. Αποκεφάλισα όλες τις λερναίες ύδρες της σκέψης μου και γέλασα δυνατά σαν ηλίθιος, πιστεύοντας πως τα κεφάλια θα παραμείνουν κομμένα και τίποτα νέο δεν θα φυτρώσει ξανά. 

-Άντε παράτα με...είπα μια μέρα στο φόβο μου και ένοιωσα νικητής. Εκείνος όμως περίμενε υπομονετικά τον κύκλο....την περιστροφή,το αναπόφευκτο......και με εκδικήθηκε....-Σ'αγαπώ φώναξα κάποτε στην πλάνη μου και ένοιωσα μοναδικός, δεν ήμουν όμως, απλά κοροίδευα τον εαυτό μου..... 

Μη με κοιτάς αναγνώστη με αυτό το βλέμμα το απορημένο. Σβήσε με, διέγραψε με από τον κόσμο σου,  μονάχα μη με ρωτάς το γιατί....ούτε κι εγώ το ξέρω. Ξέρω μονάχα πως είμαι μικρός, πολύ μικρός για να  καταφέρω να στραγγίξω με μια δρακόντια ανάσα μου τον ωκεανό του λάθους....Συγνώμη....που ο άνεμος όσο κι αν τον μαλώνω δεν λέει να κοπάσει μέσα μου.....συγνώμη ποιητή που τα ποιήματά σου μοιάζουν μονάχα λέξεις στα μάτια μου.....Που η βροχή καταστρέφει τον κήπο μου.......