Τα όνειρά μου σήμερα καθρεφτίζονται επάνω στο θολό από την υγρασία τζάμι....Τα λαμπιόνια από το δέντρο αναβοσβήνουν ρυθμικά δίπλα τους και κάνουν τα νεύρα μου να τεντώνονται επικίνδυνα. Αρχισε η βροχή ξανά και μια αστραπή συμπλήρωσε το χειμωνιάτικο σκηνικό. Δεν μαρεσει ο χειμώνας, δεν μαρεσει να χάνω, δεν μπορώ να το δεχτώ! Τα χέρια μου πληγωμένα γίνονται γροθιές, το τζάμι θολώνει κι άλλο από τη γρήγορη ανάσα μου, δεν βλέπω πια έξω.... Ούτε μέσα μου όμως βλέπω πια και φοβάμαι. Ξεχνώ και γελάω, σκέφτομαι και κλαίω, πάντα κοιτάζοντας τα όνειρά μου επάνω στο ιδρωμένο τζάμι. Μια μικρή φλόγα, λίγα αστέρια και μερικά σβησμένα στιχάκια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου