Η μηχανή μούγκριζε κουρασμένη από τις ανηφόρες σαν να ήθελε με το δικό της τρόπο να παραπονεθεί για τις κακουχίες που της επέβαλα. Η θέα όμως από το βουνό όταν τελικά τα καταφέραμε να ανέβουμε άξιζε τον κόπο, αλλά δυστυχώς εκείνη δεν μπορούσε να το καταλάβει. Χτύπησα απαλά το καπό για να την ευχαριστήσω και στράφηκα προς το ηλιοβασίλεμα. Ο πύρινος δίσκος έμοιαζε έτοιμος να εμπνεύσει ποιητές, αλλά εγώ εδώ και καιρό είχα σπάσει το ποιητικό μου μολύβι. Έτσι απόμεινα να κοιτάζω τα θαυμάσια χρώματα που έπαιρνε ο ουρανός. Σκόρπιες νότες από ένα πιάνο που δεν θα άκουγα ποτέ έφταναν ως τα αυτιά μου, βγαλμένες λες με τρόπο μαγικό μέσα από τις ακτίνες του ήλιου, που αδύναμες χτυπούσαν το πρόσωπό μου. Ας είναι σκέφτηκα και έφερα τη μικρή φυσαρμόνικα στα χείλη μου. Δεν έμαθα ποτέ να παίζω αλλά ο ενοχλητικός ήχος που έβγαινε από μέσα της όταν φυσούσα τον αέρα, με έκανε να νιώθω σαν αθώο παιδί και πάλι. Και το είχα ανάγκη αυτό....μεγάλη ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου