Πόσο πολύ αγάπησα του ταξιδιού την αύρα, όταν με κοίταζες εσύ με το λευκό φουστάνι,
την ώρα που έφευγα μακριά χωρίς αέρα, τότε που μόνη έκλαιγες στο μακρινό λιμάνι.
--
Και σήμερα δες με ξανά στην ξέρα επάνω, το παρελθόν μου να κοιτώ και να γελάω μόνος,
μία ουλή στο δέρμα μου με τον καιρό πονάει, μα είναι πολύ γλυκός λυτρωτικός ο πόνος.
--
Λάθη πολλά κι αν έκανα δεν μετανιώνω, μονάχα έτσι ο άνθρωπος καλύτερος θα γίνει,
το σπέρμα της φωτιάς κοίταξε! άνθισε ξανά, ανάσα απ τα χείλη μου πάλι ο κόσμος πίνει.
--
Πέρασε πάλι ο καιρός, ρυτίδες με στολίζουν, τα μάτια μου κοιτούν υγρά το μέλλον τρομαγμένα,
ένας αέρας δυνατός τη σκέψη μου σκορπά, λίγο απ το φως των αστεριών φύλαξε και για μένα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου