Ακόμα και χίλια χρόνια να περάσουν, εγώ θα τον αγαπώ, εγώ θα τον σκέφτομαι και θα τον έχω μέσα στην ψυχή και στο κορμί μου. Τι κι αν εκείνος με ξέχασε, τι κι αν εκείνος προχώρησε χωρίς εμένα...Η αγάπη μου πάντα, σαν φάρος θα φωτίζει τις νύχτες τις φουρτουνιασμένες του θάλασσες...και ίσως κάποτε να γυρίσει κοντά μου. ....είπε κάποτε εκείνη....
Την είπαμε ηλίθια, κολλημένη, γραφική... Την κοιτάξαμε με περιφρόνηση για την υποτιθέμενη ανωριμότητα και βλακεία της.... Πόσο λίγοι είμαστε, πόσο μικροί μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο συναίσθημα.... Έτσι δεν γίνεται πάντα όμως; Τα μεγάλα και τα σπουδαία του κόσμου αυτού...ελάχιστοι μπορούν να τα αντιληφθούν...
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, με όλες μου τις δυνάμεις μπορώ πλέον να καταλάβω το γιατί, τον τρόπο που εκείνη ακόμα και σήμερα σκέφτεται... Οι άνθρωποι είμαστε εύκολα κριτές, εύκολα δικαστές, εύκολα δήμιοι... Δύσκολα όμως μπορούμε να καταλάβουμε τον Άνθρωπο....ακόμα κι αν πρόκειται πολλές φορές για τον ίδιο μας τον εαυτό... Και ο καιρός περνάει...πάντα...και όταν έρθει η ώρα του αληθινού στοχασμού...μονάχα τότε αναγνωρίζουμε τα λάθη μας...πληγώνοντας την ψυχή μας...
Σήμερα Δευτέρα....αρχή νέας εβδομάδας.....γιατί να μη γίνει και αρχή νέου τρόπου σκέψης, νέου τρόπου προσέγγισης των ανθρώπων και της ουσίας του κόσμου;
Καλημέρα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου