Περνάει ο καιρός, οι ευκαιρίες μεταμορφώνονται σε παρελθόν και τα όνειρα ξεφτίζουν σαν παλιά κυριακάτικα τραπεζομάντηλα. Τa τραγούδια, πάλιωσαν κι αυτά, οι στίχοι βολτάρουν πια φτηνοί στα περίπτερα….άδειες εποχές, άδειοι άνθρωποι. Απαιτήσεις, δυστυχία, πλασματική κι εκείνη σαν τις επιθυμίες μας, άγριες εποχές….; σιγά.
Του γέρου η μαγκούρα χτυπάει ρυθμικά την άσφαλτο στον ίδιο σχεδόν σκοπό με τα τακούνια της πόρνης που αναζητά πελάτες, βολτάροντας λίγο πιο κάτω στο δρόμο. Η ζέστη δημιουργεί μικρές σταγόνες στο πρόσωπο του στοχαστή της γειτονιάς, σταγόνες που κυλάνε και πέφτουν στο χαρτί δημιουργώντας μουτζούρες καθώς ανακατεύονται με το φρέσκο μελάνι.
Ένας έφηβος με συννεφιασμένα μάτια, κόκκινα από τα βιντεοπαιχνίδια, προσπαθεί να ψαρέψει με την απόχη της νυσταγμένης ψυχής του όνειρα περιπλανώμενα στη θάλασσα της νωθρότητάς του, τη στιγμή η γιαγιά με την παρδαλή ρόμπα ετοιμάζει τραπέζι. Στο απέναντι σπίτι ένας νέος υπαξιωματικός τινάζει τα μυαλά του στον αέρα απελπισμένος….
Καλοκαίρι, ζωή, κόσμος….. Τι όμορφη που είναι απόψε η φύση…σκέφτεται η ερωτευμένη 16χρονη που διασχίζει το στενό δρόμο της γειτονιάς……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου