.

Στο ρυθμό του πράσινου τραγουδιού, χόρεψα δίπλα στο χρυσό συντριβάνι, με την ανάσα σου να σχηματίζει ουράνια τόξα από αρώματα. Άλλαξα το πρόσωπό μου για να μπω στον πίνακά σου, πάγωσα τις μνήμες μου για να ζεστάνω την ψυχή σου και ξέχασα για να θυμηθώ ξανά τις εποχές της αγνότητας. Σκάλισα στο κορμί μου σύμβολα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και γέμισα το στομάχι μου με το απόσταγμα από την μελωδία σου. Έτσι... μεθυσμένος, βάδισα ξανά επάνω στο μονοπάτι δίπλα στον μυστικό κήπο και τόλμησα να επιχειρήσω ξανά να σκαρφαλώσω επάνω στο δέντρο με τα ξεχασμένα μονογράμματα....