Αυτοκριτική ...

Μεγάλη μέρα ήταν τότε που περπάτησα για πρώτη φορά στο δρόμο της, τη μέρα εκείνη δεν θα την ξεχάσω ποτέ γιατί συνειδητοποίησα πόσο μικρός είμαι, μα και πόσο μεγάλος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος αν αφήσει εκείνη να ταξιδέψει μαζί του….( από το Ημερολόγιο ενός απίστευτα μικρού και ελαφρώς χαζού ;) )

Όταν τη γνώρισα για πρώτη φορά, στην αρχή γοητεύτηκα από εκείνη μιας και έμοιαζε με κάτι που θα μπορούσε να με κάνει καλύτερο, να με βελτιώσει σαν άνθρωπο, να μου δείξει νέους δρόμους. Μα όταν ένοιωσα τον πόνο που χρειάζεται να προκαλέσει πριν να σου προσφέρει νέους ορίζοντες τρόμαξα….
Αυτοκριτική μου είπε ότι την έλεγαν και εγώ την καλωσόρισα στη ζωή μου. Τα μάτια της ήταν τόσο βαθιά, τόσο ζεστά μα και τόσο παγωμένα την ίδια στιγμή, λες και μέσα της τη στιγμή που σε κάρφωνε με τη λεπίδα της σε συμπονούσε, σε αγαπούσε, ήθελε το καλό σου.
Κάποτε την ρώτησα γιατί είναι τόσο σκληρή ή αυστηρή μαζί μου κι εκείνη δεν μίλησε παρά μονάχα άπλωσε το χέρι της σε μένα και είδα στην παλάμη της χιλιάδες σημάδια. Άλλα νέα και άλλα παλιά, λες και κάθε φορά που μου θύμιζε με σκληρό τρόπο την παρουσία της, τραυματιζόταν και η ίδια σε μία πράξη υπεράνθρωπης καλοσύνης.
Από τότε εγώ κι εκείνη αχώριστοι σύντροφοι προσπαθούμε να αλλάξουμε μικρά κομμάτια του κόσμου αυτού. Προσπαθούμε να μην ξεχνάμε πως όταν κρίνουμε κάποιον μοιάζουμε το λιγότερο αστείοι, να μην ξεχνάμε πως όταν νοιώθουμε έπαρση είμαστε σαν περήφανα σαλιγκάρια λίγο πριν η μπότα της ζωής τα πατήσει. Να μην ξεχνάμε να μαθαίνουμε, να αγαπάμε, να βελτιωνόμαστε, να κατανοούμε……….