Ποιηματάκι...

Μα δεν πειράζει που τρομάξαμε από του ουρανού τις φωτιές, από τις νύχτας το άγριο ξέσπασμα που σάρωσε την πλάση.
Τα μάτια σου με κοίταξαν και με άγγιξαν σαν χθες, όταν χαμένος έψαχνα το δρόμο μου, θηρίο μες στα δάση.
--
Βλέπεις ποτέ δεν μου άρεσε να ακούω τις φωνές, ανθρώπων που δεν έμαθαν ανθρώπους να αγαπάνε.
Ποτέ μου δεν αφέθηκα στου κόσμου τις βουλές, πάντα μονάχος χάραζα τους δρόμους που με πάνε.
--
Και πλέον στα τριάντα μου χωρίς προσόντα, γνώση και χαρτιά, μονάχα με ένα κίτρινο έγγραφο μες στην τσέπη.
Με μια βαλίτσα όνειρα και πλέον αγνή καρδιά, αρχίζω πάλι το ταξίδι μου μαζί με όλους εσάς…..πόσο πολύ μου αρέσει.
--
Πέρασαν βλέπεις οι φωτιές οι μπόρες και η κατάρα, εκείνη που μάγισσα παλιά έσπειρε στην ζωή μου.
Πέταξα από πάνω μου σκοτάδι και γιατί, μακριά, και έμεινε μέσα μου φλόγα αγνή να καίει στην ψυχή μου.
--
Θέλησα έτσι απλά λίγες από τις σκέψεις μου μαζί να μοιραστούμε, απόψε που ο ήλιος καίει ξανά με ελπίδα την καρδιά μου.
Απόψε που όλα μέσα μου φωνάζουν πως μπορούμε, τον κόσμο να αλλάξουμε μέσα σε μια στιγμή, παίρνουν φωτιά μες στη ψυχή ξανά τα όνειρά μου.