30!

30


Στα τριάντα μου πλέον πήρα την απόφαση να γράψω λίγα λόγια στο σκονισμένο ηλεκτρονικό αυτό χαρτί. Δεν ξέρω αν έχω κάτι σημαντικό να πω, δεν ξέρω καν αν τα λόγια που γράψω αποτελέσουν πηγή γέλιου, έμπνευσης, ή ακόμα και συναισθήματα αποστροφής σε όσους τύχει να βρεθούν σε αυτό εδώ το λιμάνι. Ξέρω μονάχα πως η ανάγκη να μοιραστώ λίγες σκέψεις απόψε μαζί σας με ωθούν σε αυτή εδώ την πράξη. Συγνώμη και ευχαριστώ όσους είστε ακόμα εδώ.

Τα χρόνια πέρασαν, μα ποτέ δεν ξέχασα πως ήταν τότε που ακόμα ο κόσμος έμοιαζε με γαλάζια φούσκα. Τότε που το χορτάρι δεν ήταν πηγή αλλεργίας, μα φρούριο και κρυψώνα στα παιδικά μου παιχνίδια. Τότε που οι άνθρωποι ήταν όλοι καλοί στα μάτια μου και ο θάνατος δεν υπήρχε καν. Συναισθήματα αγνά, σιγουριά και μία αίσθηση πως γνωρίζω τα πάντα, με έκανε να νοιώθω πραγματικά πλήρης και ευτυχισμένος. Όμορφες εποχές που τέλειωσαν όμως γρήγορα. Μα δεν πειράζει γιατί όπως λέει και ο Νίτσε, τα δέντρα για να φθάσουν ψηλά και να κοιτάξουν ελεύθερα γύρω τους, έχουν ανάγκη από πολλές καταιγίδες…..ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Και οι καταιγίδες ξεκίνησαν και γνώρισα το σκοτάδι. Σιγά σιγά σαν ένα παιδί απέναντι σε ένα άγριο ζώο , του άπλωσα το χέρι και κατάλαβα πως δεν ήταν τελικά τόσο κακό όσο λένε. Με τον καιρό καταφέραμε μάλιστα εγώ κι εκείνο να γίνουμε φίλοι και να συμπορευτούμε μαζί στη ζωή. Και όταν αποφάσισα πως το σκοτάδι είναι μέσα στην ίδια μας την ύπαρξη γύρισε ξανά στον κόσμο μου το φώς. Ένας κύκλος είχε κλείσει και χιλιάδες άλλοι ομόκεντροι είχαν μόλις εμφανιστεί γύρω μου. Κι εγώ σαν διαβήτης δίχως γραφίδα βάλθηκα να τους γνωρίσω……. Να μαι λοιπόν.
Τριάντα ετών μαντράχαλος πλέον, με μία παιδικότητα που εσκεμμένα αρνούμαι να εγκαταλείψω και μία τεχνητή τρέλα και ξεγνοιασιά, παρουσιάζοντας μία ανέμελη εικόνα στους γύρω μου, μία εικόνα ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Και είμαι ευτυχισμένος πραγματικά όσο το καλοσκέφτομαι, γιατί δεν άφησα ποτέ τη σκέψη μου να κηλιδωθεί ή να διαμορφωθεί σύμφωνα με τα στερεότυπα, δεν άφησα στάσεις ζωής και δήθεν καθωσπρεπισμούς να σκλαβώσουν το πνεύμα μου και να σμιλέψουν το χαρακτήρα μου. Είμαι ευτυχισμένος γιατί αγαπώ και αγαπιέμαι δυνατά από ανθρώπους ξεχωριστούς για μένα.
Κοιτάζοντας λοιπόν τα μέχρι τώρα χρόνια μου σε αυτό τον κόσμο, και μπαίνοντας σε μία νέα δεκαετία, δεν έχω τίποτα για το οποίο σοβαρά να μετανιώνω εκτός ίσως από κάποιες βρισιές που δεν εξαπέλυσα και κάποιες ανώριμες πράξεις που διέπραξα όταν κόχλαζε καμία φορά η ανωριμότητα μέσα μου.
Αν μπορώ λοιπόν να ευχηθώ κάτι στον ίδιο μου τον εαυτό, είναι πάνω από όλα υγεία, αγάπη και είθε η σκέψη μου να μπορεί να καλπάζει ελεύθερη πάντα σαν ασπρόμαυρο άλογο στα λιβάδια της ζωής.

Το παραπάνω είναι αφιερωμένο σε όσους ακόμα σκέφτονται σε πείσμα των καιρών, σε όσους επιμένουν να παλεύουν, μα και σε όσους ακόμα διανύουν το δικό τους μεσαίωνα και περιμένουν το φώς να μπει ξανά στη ζωή τους. Αφιερωμένο σε όλους όσους γνωρίζουν ότι κατέχουν το ελάχιστο από τη γνώση του κόσμου, μα και σε όσους ενθουσιασμένοι από τον κόσμο μας, προσπαθούν να τα μάθουν όλα γεμάτοι όρεξη για τη ζωή. Αφιερωμένο σε μένα και σε σας…..