...

Ένας νάνος περπατούσε στο δάσος κλαίγοντας για το μικρό του ανάστημα και για τον χλευασμό που δεχόταν από τους γίγαντες. Στάθηκε λοιπόν σε ένα κορμό να σκουπίσει τα δάκρυά του και είδε ένα μυρμήγκι να ανεβαίνει στον ίδιο κορμό που καθόταν κι εκείνος. Μόλις το κοίταξε καλύτερα άρχισε να γελά και με τη λεπτή του φωνή είπε. – Χαζό μυρμήγκι τιποτένιο, πόσο απίστευτα ασήμαντο και μικρό είσαι; Και τότε το μυρμήγκι με ανθρώπινη φωνή απάντησε. –Δεν σου θυμώνω μα σε λυπάμαι, άλλωστε στη ζωή ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει. Ξεκίνησα από γίγαντας κάποτε, μα κορόιδευα τους νάνους και έγινα νάνος, δεν έμαθα όμως το μάθημά μου και άρχισα να κοροϊδεύω τις μικρότερες από εμένα μορφές ζωής και από νάνος έγινα μυρμήγκι. Και τότε το δάσος γέμισε με μια πυκνή ομίχλη και μόλις ο άνεμος φύσηξε και καθάρισε η ατμόσφαιρα, δύο μυρμήγκια επάνω σε ένα κορμό στέκονταν αμίλητα. Το ένα ξέσπασε αμέσως σε κλάματα μόλις αντιλήφθηκε τη νέα του φύση και το άλλο απλά κούνησε το κεφάλι σκεφτικό και χάθηκε μέσα στο δάσος. ( Από το Ημερολόγιο ενός ……όπως θέλεις αποκάλεσέ με! ;) )


Αφιερωμένο σε μία κατηγορία ανθρώπων που φέρονται πολύ χειρότερα από τον καημένο νάνο. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους- μυρμήγκια που παρά το γεγονός ότι είναι τόσο μικροί, διαρκώς βρίζουν, κρίνουν και γενικά έχουν την αίσθηση ότι γνωρίζουν τα πάντα. Τα λόγια μοιάζουν λίγα μπροστά σε τόση αφέλεια, οι στίχοι θα χαραμιστούν αν πατήσουν σε ένα τέτοιο θέμα, συνεπώς αφήνω την πικρία μου στο διαδικτυακό κενό εξόριστη να ξεχαστεί….. Καλό απόγευμα!