Δευτέρα.

Κορώνα ή γράμματα, δύναμη ή πτώση ξανά; Σαν εναλλασσόμενες όψεις ενός νομίσματος που προσπαθεί να προσγειωθεί στην κορυφή κάποιας παλάμης, μοιάζει η ζωή μου. Τη μία στα σύννεφα και την άλλη στα πιο βαθιά υπόγεια της σκέψης. Με τα μαγικά της επιστήμης ανίκανα να ρυθμίσουν λεπτές ισορροπίες μίας σχεδόν ανισσόροπης σκέψης, σας γράφω ακόμα μια φορά αυτό το πρωινό Δευτέρας. Μα δεν το βάζω κάτω με τίποτα. Σφίγγω τα δόντια μου και το μαχαίρι της ζωής φοβάται τη γροθιά μου, γιατί γνωρίζει πως η φωτιά μπορεί να μεταμορφώσει τα μεταλλικά αγκάθια κάθε σκέψης, σε ρευστή, αδύναμη μάζα. Και εγώ φωτιά προσπαθώ να ανάψω πάλι μέσα μου και κάτι μου λέει πως θα τα καταφέρω.
Λίγη ψύχρα πρωινή, ένας δειλός ήλιος που προσπαθεί να νικήσει τα σύννεφα και εγώ μπροστά από την οθόνη μου σαν ομιλητής σε μία αίθουσα με αόρατους ακροατές προσπαθώ ξανά να πω κάτι. Κάτι σημαντικό, κάτι λυτρωτικό, κάτι τέλος πάντων. Μα τα θέματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι τόσα πολλά, που μοιάζουν με δεκάδες μαθητές που στον ήχο του τελευταίου για τη σχολική μέρα κουδουνίσματος, τρέχουν όλοι μαζί να φύγουν και στριμώχνονται με αφέλεια στη μικρή πόρτα της τάξης.
Μα δεν πειράζει, ίσως χρειαστεί λίγο χρόνο όλο αυτό, ίσως πάλι λίγη από τη βοήθειά σας, μα πιστεύω πως μπορεί αυτή η χαζή σελίδα να καταφέρει ίσως κάποτε να πει αυτό που θέλει. Σε όλους εσάς, σε όλο τον κόσμο. Τι κι αν ακούω τον χωριάτη να βρίζει επειδή δεν κατάφερε να κερδίσει το τζακ ποτ του τζόκερ, τι κι αν ο άξεστος παππούς φτύνει στο πεζοδρόμιο, τι κι αν η κοπέλα που προσπαθεί να επιβεβαιωθεί με κοιτάζει προκλητικά έξω από τη βιτρίνα μου και θυμώνει που την αγνοώ, τι κι αν ο κόσμος όλος τρέχει για να φτάσει κάτι που ποτέ δεν κατάλαβε τι είναι; Εγώ κι εσείς μαζί θα ταξιδέψουμε ξανά, θα γκρεμίσουμε, θα χτίσουμε, θα νικήσουμε ή θα χάσουμε…. Καλή εβδομάδα!