Δευτέρα ξανά...

Περίμενα το καλοκαίρι με υπομονή, μα τα μάτια της ψυχής μου θολωμένα δεν αντιλήφθηκαν το πέρασμά του και έφτασε ξανά ο χειμώνας.
Περίμενα το αυθεντικό να αγγίξει την ψυχή μου και έχασα την αυθεντικότητα της δικής μου ύπαρξης.
Περίμενα χαμόγελα να αλλάξουν τον κόσμο μας και ξέχασα να χαμογελώ.
Περίμενα το χέρι σου να χτυπήσει την πόρτα μου μα είχα κλείσει τα αυτιά μου και δεν το άκουσα ποτέ….. ( Από το ημερολόγιο ενός……. Ξέρεις τη συνέχεια….)

Δευτέρα ξανά, νέα εβδομάδα, νέοι εβδομαδιαίοι στόχοι, νέος ανοιξιάτικος αέρας. Χμ όσο γι αυτόν, ελπίζω το ηφαιστειακό σύννεφο να μην τον χαλάσει πολύ. Ανοίγω το blog μου λοιπόν και προσπαθώ να γράψω κάτι καλό για να δώσω σε μένα και σε εσάς τη δύναμη να παλέψουμε την εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε. Σκέφτομαι μήπως και πω κάτι αξιόλογο μα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα….. Έτσι ανοίγω το μαγικό κουτί της πρόχειρης ποίησης, με μια ευχή μονάχα να προφέρω αυτό το πρωινό Δευτέρας. Να μη γελάσετε πολύ με τον τρόπο που γράφω, να θυμάστε πως δεν είμαι επαγγελματίας, μα απλά ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί αυτό τον τρόπο μόνο και μόνο για να εκτονώσει λίγη από την εσωτερική του ποίηση…εχμ πίεση. ;)


Πόσες Δευτέρες θα περάσουν πριν να αγγίξω, εκείνες τις χορδές που κρύβεις στην ψυχή σου.
Στη θάλασσα της σκέψης σου δίχτυα χρυσά θα ρίξω, θα περιμένω για να δω κομμάτια απ τη ζωή σου.
--
Και όταν κερδίσω λιγάκι πριν το χάσω το παιχνίδι, όταν τα μάτια σου μέσα μου θα κοιτάξουν.
Μεγάλη τότε αλλαγή στον κόσμο μου θα γίνει, κι ίσως και στο δικό σου μαγικά τους ανέμους να αλλάξω.
--
Καράβι βλέπεις μεγάλο είναι η ζωή, με ένα τεράστιο λευκό πανί ταξίδια μας χαρίζει
Τι κι αν φουρτούνες τη σαρώνουν και άνεμοι καυτοί, ότι κι αν φύγει αν είναι γραφτό πάλι σε μας γυρίζει.
--
Χαμογελάς ή μήπως κλαις με αυτό εδώ το ποίημα, μονάχα μία χάρη απόψε θα ζητήσω,
Άσε με λίγο να δω ξανά το πιο γλυκό σου κύμα, και εγώ υπόσχομαι ποτέ πληγές να μην ανοίξω.