Καθώς κατέβαινα από τα σκαλιά μου παραλίγο να πατήσω ένα γυμνοσάλιαγκα που τριγυρνούσε στην αυλή. Στην αρχή τον πέρασα για σκουλήκι, μετά όμως πλησίασα το βλέμμα μου επάνω του και είδα τις μικροσκοπικές του κεραίες να κουνιούνται ελαφρά. Εκείνος μπορώ να σας πω με σιγουριά ούτε καν αντιλήφθηκε την παρουσία μου και έμοιαζε αμέριμνος καθώς συνέχιζε το δρόμο του. Ο συνειρμός δεν άργησε να ξεπροβάλει από το πηγάδι της σκέψης μου....
Άνετα θα μπορούσαμε εμείς οι άνθρωποι να παρομοιαστούμε με γυμνοσάλιαγκες που περπατούν αμέριμνα στη ζωή. Λίγο πλαδαροί, ενίοτε γλοιώδεις, αφηρημένοι, αργοκίνητοι και να σου τη ξαφνικά η μπότα του τέλους μας συνθλίβει και μας πολτοποιεί. Κι εκεί που νομίζαμε πως είμαστε cool, πως έχουμε τα πάντα, ξαφνικά γινόμαστε τροφή για σκουλήκια…..
Μη βιαστείτε αγαπητοί μου αναγνώστες να με βαφτίσετε πεσιμιστή για ακόμα μια φορά. Το συγκεκριμένο θέμα μόνο να μς καταθλίψει δεν έχει σκοπό. Θέλω απλά να επισημάνω πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και καλό θα είναι να την απολαμβάνουμε όσο περισσότερο μπορούμε, να ονειρευόμαστε έντονα και να χαμογελάμε πολύ. Να μην αφήνουμε τίποτα απλό να μας στενοχωρεί, να μην χαλάμε τη διάθεσή μας και να είμαστε απλά καλά!
Καλησπέρα σας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου