Βρέχει...

Η βροχή δημιουργούσε μικρά ρυάκια στο τζάμι καθώς έπεφτε απαλά επάνω στο παράθυρο…Μικρά ήρεμα ποταμάκια που παγίδευαν μέσα τους το βλέμμα της και το έκαναν να ταξιδεύει πέρα από το παρόν, πέρα από τη λογική και τα δεδομένα της εποχής. Της άρεσαν αυτά τα αργοκίνητα απογεύματα που ο χρόνος κυλούσε με ταχύτητα κουτσής χελώνας. Της άρεσε να ονειρεύεται, παρά το γεγονός πως οι γνωστοί της την αποκαλούσαν αφηρημένη και ενίοτε παράξενη. Εκείνη είχε παρκαρισμένο στο γκαράζ της ψυχής της το όχημα των ονείρων…γιατί να μην τον εκμεταλλευτεί; Ας λέει ο κόσμος ότι θέλει…ποτέ δεν την ένοιαζε.
Η βροχή άρχισε να δυναμώνει… τα ρυάκια έγιναν πιο έντονα και οι σκέψεις της ακόμα πιο βαθιές. Τα μάτια της σκοτείνιασαν κι άλλο καθώς το φώς της μέρας χανόταν…μα η ψυχή της ακτινοβολούσε καθώς ταξίδευε…
Δεν άντεχε αυτό τον κόσμο με τα αρχεία, τους λογαριασμούς και τα πρέπει…. Εκείνη αναζητούσε ακόμα… κι ας ήταν μεγάλη πια, τον λευκό της πρίγκιπα για να τη σώσει από αυτή τη χρονοπαγίδα και να την πάρει πίσω σε εποχές άλλες…. Σε εποχές όπου η αγάπη ήταν ακόμα ζωντανή, εκεί που ο έρωτας και τα απόλυτα συναισθήματα ήταν καθημερινότητα. Ταξίδεψε με τη σκέψη της σε λιβάδια απέραντα και άκουσε, θα έπαιρνε όρκο πως άκουσε τη σάλπιγγα ενός ξεχασμένου παλατιού να αναγγέλλει με μια χαρμόσυνη μελωδία τον ερχομό της…. ¨Ένας κεραυνός έσκισε απότομα τον ουρανό και το όνειρό της στα δύο. Το τηλέφωνο κουδούνισε σχεδόν βίαια και ένας αναστεναγμός αγανάκτησης ξέφυγε από τα χείλη της. Το σήκωσε και ας έμοιαζε απίστευτα βαρύ…
<<Ναι…….>>
<<Γειά σου Φωτεινή…. Τακτοποίησες τα πράγματά σου; ¨Όλα καλά; Πως είναι ο καιρός εκεί;…..>>
<< Γειά σου Μαμά…… βρέχει………………………………………………………
………………………………………………………………………………………..

Στη Φωτεινή που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο.....την ώρα που βρέχει....