Με ρωτάς ποιος είμαι….μα δεν ξέρω να σου απαντήσω…ακόμα ψάχνω…
Αναρωτιέσαι που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ψέματος και αλήθειας στη σκέψη μου, μα δεν βγάζεις άκρη….
Με κοιτάζεις, μα αυτό που βλέπεις, το ταξίδι μου…το βαφτίζεις παραμύθι ,γιατί ο κόσμος σου σε έχει κάνει να αρνείσαι πεισματικά πως υπάρχουν ακόμα διαφορετικοί άνθρωποι στη Γή.
Με αγγίζεις και μου χαμογελάς μα το βλέμμα σου είναι σκοτεινό, γιατί μέσα σου ξέρεις πως όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν…και στην πραγματική ζωή πολλές φορές χωρίς ευχάριστο τέλος….
Με ρωτάς αν πιστεύω στις νεράιδες κι εγώ σε κοιτάζω και σου γνέφω καταφατικά….-Έχω ήδη μία μπροστά μου σου λέω….κι εσύ γελάς….νομίζεις πως το λέω στα αστεία…αλλά εγώ το εννοώ…
Κοιτάζεις το ρολόι σου και αναρωτιέσαι πόσος χρόνος μας μένει ακόμα… μα σου λέω ξανά και ξανά πως ο χρόνος δεν έχει σημασία στον κόσμο που έφτιαξα για σένα….
Σου δείχνω παιδιά που παίζουν στον κήπο….και σε παρακαλώ επίμονα να ξυπνήσεις το παιδί που κάποτε είχες μέσα σου και να το κρατήσεις ζωντανό…δίπλα σου, σύμβουλο και οδηγό σου στη ζωή…..Κι εσύ απλά χαμογελάς…σου μοιάζει παράξενο…μα μέσα σου κάτι…ένα μικρό κομμάτι από τα παλιά…ξέρει…
(Από το Ημερολόγιο ενός ταξιδευτή....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου