Ένα σκοτεινό απόγευμα...

Φοβάμαι όταν σε κοιτάζω, φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αν τα λόγια είναι αληθινά, αν η ψυχή είναι φωτεινή ακόμα. Τρέμω στη σκέψη ότι το κοπάδι σε εξημέρωσε και σε απορρόφησε μέσα στη μάζα του. Οι καιροί δύσκολοι με καταπίνουν, οι ειδήσεις είναι μαύρες, η ελπίδα χαμένη σε κάποιο μινωικό λαβύρινθο, έτοιμη να γίνει μεζές σε κάποιο σύγχρονο τέρας.
Η φωνή μου χάνεται αδύναμη,μπροστά στα ουρλιαχτά από τις μηχανές της βιομηχανίας του τρόμου. Μια πεταλούδα πέφτει νεκρή στα πόδια μου όταν της χαμογελώ, την ώρα που ένα όνειρο δολοφονείται στη γωνία από έναν μεγαλόσωμο εφιάλτη.
Αγάπη.....μόνο...έμεινε;