ΣΚέψεις...

Δεν έμαθα ποτέ να γράφω με το μελάνι της ψυχής...πως να καταφέρω σήμερα να σου πω όλα εκείνα που δεν κατάφερα ποτέ να δείξω;

Ο άνεμος σαρώνει το εσωτερικό μου καταφύγιο, το ξύλινο σπιτάκι της υπομονής μου είναι έτοιμο να κομματιαστεί...μα δεν πειράζει.
Ένα παιδί γελάει δυνατά...αθώα παιδιά....παιδιά σκληρά.
Ο γέρος σηκώνεται με κόπο από την πολυθρόνα αφήνοντας αναπνοές άγριες, σαν ρουθουνίσματα μοιάζουν με ταύρου που είναι έτοιμος να υποκύψει στα τραύματά του...εκεί στην αρένα.
Ένα μικρό λουλούδι ανθίζει απόψε στον κήπο μου, μεγαλώνει και μαραίνεται τρομαγμένο, αμέσως μόλις συνειδητοποιεί ότι έχασε την άνοιξη και είναι πια φθινόπωρο....
Ένα κορίτσι περνάει στο δρόμο και το άρωμά της φτάνει ως τα ρουθούνια μου. Το βήμα της είναι ζωηρό και τα μάτια της βγάζουν σπίθες...είναι σίγουρα ερωτευμένη σκέφτομαι για πρώτη φορά στη ζωή της... Έτσι μεθυσμένα και σπινθηροβόλα είναι τα μάτια των ανθρώπων όταν για γευτούν το γλυκόπικρο κρασί του έρωτα....για πρώτη τους φορά...


Καλημέρα