Πόσο φοβάμαι εκείνους που όμορφα μιλάνε, που εκθέτουν τα όνειρα και την ψυχή τους, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο ολόκληρο με ένα χαμόγελο και λίγους στίχους.... Πόσο φοβάμαι τα φωτεινά μάτια που σε κοιτάζουν ανυποψίαστα....φοβάμαι γιατί έμαθα κάποτε πως αν θέλεις το σκοτάδι σου να κρύψεις....πρέπει να χαμογελάς.
Και το σκοτάδι στις ψυχές στα χρόνια μας πυκνώνει, οι σκέψεις γίνονται απειλητικές και μας κυκλώνουν, τις νύχτες που τα όνειρα στερούν τον ύπνο από τα κουρασμένα σώματα.
Οι εραστές ξέχασαν το πάθος τους να ζωγραφίζουν στον αέρα... και τα χρώματα ανάξια βάφουν τους τοίχους φτηνών δωματίων...
Ο χειμώνας περιμένει να παγώσει κι άλλο τις ψυχές, με σύμμαχο τη νύχτα που συνεχώς νικά τη μέρα... στου χρόνου τον αγώνα.
Κι εγώ εδώ ξανά να σας χαμογελώ, να μου χαμογελώ και να φοβάμαι...το δικό μου είδωλο...
Καλημέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου