Το δωμάτιο φωτιζόταν μονάχα από το μετριασμένο φως του πράσινου επιτραπέζιου φωτιστικού. Οι σκιές έμοιαζαν αφύσικα μεγάλες, η καρέκλα έμοιαζε με καμηλοπάρδαλη και ο μεγάλος όγκος του γραφείου θύμιζε βουνό έτσι όπως έπεφταν οι σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Την εικόνα συμπλήρωνε με επιτυχία το εξωτικό φυτό που έμοιαζε με φοίνικα μα δεν θυμόταν ποτέ εκείνη το όνομά του.
-Είναι σαν να βρισκόμαστε στη ζούγκλα, της είπε χαμηλόφωνα, σπάζοντας τη σιωπή.
-Ακριβώς εκεί είμαστε, απάντησε εκείνη, -Η δουλειά μου σαν ένα σαφάρι μέσα σε άγνωστα δάση άλλωστε δεν μοιάζει;
-Ναι, συμφώνησε εκείνος...πριν την σφίξει λίγο περισσότερο στην αγκαλιά του καθισμένοι καθώς ήταν στον μεγάλο καναπέ, έχοντας εκείνη την πλάτη της ακουμπισμένη στο στήθος του.
Ένα ρολόι χτύπησε δώδεκα απαλά, μα στη σιωπή του χώρου ο ήχος του έμοιαζε εκκωφαντικός.
-Ο χρόνος περνάει γρήγορα όταν από μέσα μας προσευχόμαστε να παγώσει, έτσι δεν είναι; είπε εκείνη αμήχανα...
-Στιγμές που αξίζουν για χρόνια....πάντα κυνηγούσα. Σε ένα διαφορετικό σαφάρι από το δικό σου, ένα κυνήγι όχι μέσα στις σκέψεις των άλλων, αλλά μέσα στο δικό μου απάτητο δάσος.....
-Μ'αρέσει που είμαι εδώ μαζί σου, συμπλήρωσε πριν αφήσει τα χείλη του να αγγίξουν το πίσω μέρος του λαιμού της...
Εκείνη γύρισε αργά το κεφάλι της στο πλάι και τον κοίταξε μέσα στα μάτια. Το βλέμμα της τον μεθούσε με τις πράσινες ανταύγειες του, σαν ένα μπουκάλι αψέντι που κάποτε είχε γευτεί στο δωμάτιό του όντας έφηβος.
Τον κοίταζε για μια στιγμή, για μια ώρα, ή για ένα χρόνο...ποτέ του δεν μπόρεσε να προσδιορίσει το χρόνο που πέρασε, πριν αφήσει τα χείλη της να αγγίξουν τα δικά του.....Πριν αφήσει την ψυχή της να κάψει τη δική του για πάντα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου