...Δευτέρα...

Πάνω στου αργαλειού τα υφάδια ταξιδεύω πάλι, με σύντροφο μονάχα ένα αστέρι που επίμονα κοιτάζει.
Με όχημα μία θολή και τρύπια ζάλη, βλέπω τη θάλασσα άγρια και η ψυχή δειλιάζει.
--
Αναρωτιέμαι του κόσμου την πορεία ποιος χαράζει, ποιος με γραφίδα σημαδεύει το καρό χαρτί του πόνου.
Το μέσα μου ακόμα ξέφρενα μανιωδώς αλλάζει, η φυσαρμόνικα παίζει ξανά άλλο ένα βαλς του τρόμου.
--
Και τι να πω, και τι να κάνω για να γλιτώσω, τον εαυτό μου και τον κόσμο απ' την ανία.
Την μεγαλούπολη ξανά μαζί σου θα σαρώσω, κοίτα φοράω στον πήγασο τα ασημένια ηνία.
--
Θα μου φωνάζεις άλλοτε μέσα στο άγριο δάσος, -βγάλε το χέρι σου μαϊμού από τη γυάλα.
Κι εγώ θα σε κοιτώ αδιάφορα σαν κάποιος, που μόλις σου έταξε τον ουρανό, τα άστρα…κι άλλα….
--
Έτσι είναι ο κόσμος θα μου λέει ο συγγραφέας, ο ποιητής το χέρι θα μου δώσει,
Τα σύννεφα μας κάνουνε παρέα, κι ο Ήλιος πάντα αγνός θα μας λυτρώσει.
--
Στο μάτι εσύ κρυσταλλένιο δάκρυ, στα αυλάκια από τα χρόνια θες να τρέξεις.
Μία γλυκιά ανάσα τραγουδάει στην άκρη, και ο γκρεμός σου λέει -μακριά πρέπει να αντέξεις…

Όνειρα, φωτιές, σκέψεις .....

Μια απαλή βροχή έπεφτε ήρεμα χρωματιζοντας με μια σιγανη μουσικη τη νύχτα . Μια γυναικεία λεπτή σιλουέτα κρατώντας στα χέρια της μια μεγάλη ομπρέλα, βάδιζε αναλαφρα προσεκτικά στο γλιστερο οδόστρωμα. Το βλεμμα της υγρό κι εκείνο απο τη δική του βροχή, έκανε τα ματια της να μοιάζουν κρυστάλλινα κάτω απο τα νυχτερινά φώτα της πόλης. Μία ανησυχία πάγωνε την καρδιά της, συντροφιά με έναν έντονο εσωτερικό ανεμοστροβιλο που έκανε το μέσα της να τρέμει. Ο κόσμος δεν ήταν αγγελικά πλασμενος μα εκείνη έμοιαζε με άγγελο ... πως θα τα κατάφερνε; 
Ανασφάλεια, φόβος, μοναξιά , ήταν μερικές απο τις λέξεις που αναβοσβηναν σαν πινακίδες απο νέον στη σκέψη της..... Πονούσε και το μόνο που αχνοφαινοταν σαν φως μέσα στο σκοταδι της ήταν ένας στίχος που κάποτε άκουσε συντροφιά με εκείνον "....αξίζει Φίλε να υπαρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει ..." Το πίστευε τόσο έντονα εκείνος που μονάχα η σκέψη του την έκανε να χαμογελάσει. Τι κι αν τα Όνειρα την είχαν όντως κάψει .... Κι εκείνη κι εκείνον ..... Ας είναι ......σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της ......

Έρωτας...πληγές.... και σκόρπιες σκέψεις....

…….Τον κοίταζε μέσα στα μάτια και η ψυχή της έμοιαζε να έχει βρει επιτέλους ένα καταφύγιο. Εκείνος ήταν διαφορετικός, το ένοιωθε μέσα της και το πίστευε απόλυτα. Η κάθε επιφύλαξη και άμυνα που είχε αναπτύξει έπειτα από τόσα χρόνια ψεύτικων συναναστροφών, έμοιαζαν παροπλισμένες, αδύναμες μπροστά του. Το βλέμμα του ήταν τόσο αγνό όσο και η νέα ανατολή του ηλίου σε ένα χειμωνιάτικο πρωινό και η φωνή του, βαθιά, αυστηρή και απαλή μαζί, θύμιζε ερωτευμένο βασιλιά μιας ουτοπικής χώρας αλλοτινών καιρών….Ήταν ερωτευμένη…είχε ξαναγεννηθεί και ο κόσμος ολόκληρος έμοιαζε διαφορετικός όταν κρατούσε το χέρι του και περπατούσαν μαζί. Τα όνειρα έτρεχαν σαν ασυγκράτητοι χείμαρροι στην ψυχή της και ο άλλοτε πεζός κόσμος, άρχισε να χρωματίζεται με ένα χρώμα που δεν υπάρχει σε καμία παλέτα… με το χρώμα της ποίησης.
Η γεύση του έμενε πεισματικά στα χείλη της σαν καρπός παραδεισένιου φρούτου και όλα έμοιαζαν τέλεια στον κόσμο της…στον κόσμο τους….
Τίποτα δεν την έκανε να φανταστεί ότι ο άνθρωπος που είχε κερδίσει την καρδιά της και είχε εξουσιάσει το σώμα της θα την πρόδιδε. Έμοιαζε τέλειο όλο αυτό που ζούσε…όμως οι άνθρωποι δεν μπορεί ποτέ να είναι τέλειοι… πως εξαπατήθηκε έτσι; έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό της έπειτα από εκείνο το βράδυ που σημάδεψε ξανά σαν αδέσποτο βέλος την καρδιά της…..
Τι πραγματικά είμαστε οι άνθρωποί; Ενδιαφέροντα όντα πολύπτυχα και μοναδικά ή απλά καλούπια;….πρόβατα; Οι συμπεριφορές μας άλλωστε τόσο όμοιες είναι στο πέρασμα των χρόνων. Αρκεί να κοιτάξεις την ιστορία λένε οι σοφοί και θα έχεις μία ας πούμε πρόγνωση του μέλλοντος ‘’γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται’’. Σαν καλοκουρδισμένες ή αν θέλετε κακοκουρδισμένες μηχανές επαναλαμβάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη, παρασυρόμαστε ξανά στα ίδια πάθη, αγνοώντας την ουσία των πραγμάτων. Καταναλώνουμε αναζητώντας την ευτυχία στο ξόδεμα, λέμε ψέματα γεμάτοι ικανοποίηση όταν γινόμαστε πιστευτοί, χαιρόμαστε με την δυστυχία των άλλων μέσα μας όσο και αν το παίζουμε συμπονετικοί….αιμοβόρα πρόβατα, θύματα μιας κοινωνίας υλιστικής και ρηχής.
Και πόσο μου λείπει τότε το νησί εκείνο που σχεδίαζα στα παιδικά όνειρά μου; Αποκομμένο και αυτόνομο, ανεξάρτητο εντελώς από κάθε δήθεν καλοστημένη κοινωνία. Μακριά από ψέματα και δήθεν συμπεριφορές. Μακριά από τη βλακεία, τον φθόνο, το μίσος, την ρουτίνα…..Θα μπορούσε να υπάρξει άραγε μια τέτοια κοινότητα ανθρώπων….; Αναρωτιέμαι….