Το στυλό έπεσε από τα χέρια του και με μια βρισιά το σήκωσε από το πάτωμα. To βλέμμα ελαφρώς σουφρωμένο σάρωνε σαν χαμένο το χώρο. Ξημέρωσε…. Μία σελίδα γεμάτη γράμματα και μουτζούρες προσγειώθηκε στα πόδια του καθώς σηκώθηκε νυσταγμένα από το κρεβάτι. Φόρεσε τα χθεσινά ρούχα…άνοιξε την πόρτα του δωματίου και περπάτησε νωθρά στο μισοφωτισμένο διάδρομο του ξενοδοχείου. Μία άλλη πόρτα έτριξε δίπλα του και μία γυναίκα ντυμένη με ρούχα κατάλληλα για σκυλάδικο, μοιάζοντας με παραφωνία πλανόδιου μουσικού στο πρωινό φώς, έβηξε και τον προσπέρασε βιαστική. Ένα φτηνό άρωμα έφτασε στα ρουθούνια του και έβρισε ακόμα μια φορά σιωπηλά…Μισούσε τα φτηνά αρώματα… όπως μισούσε και τις φτηνές ψυχές….όπως ενίοτε μισούσε και τον ίδιο....
Δεν άντεχε τον εαυτό του κάτι πρωινά σαν αυτά…. Αποστάγματα άθλιας νύχτας γέμιζαν το ποτήρι της ψυχής με σκέψεις….Έπειτα τις αποτύπωνε στο χαρτί και μετά τις έσκιζε.…. ως συνήθως….Και μετά ξημέρωμα….
Ο γεμάτος ήχους και ζωή δρόμος, σαν να έκανε κατάληψη στη σκέψη του όταν ξεκίνησε να βαδίζει κατά μήκος της μεγάλης λεωφόρου. Άνθρωποι, αυτοκίνητα….θόρυβος ενοχλητικός…θόρυβος λυτρωτικός……..