Ήμουν δεν ήμουν οκτώ ετών όταν ανακάλυψα εκείνο το μαγικό μέσα μου που έκανε τη ραχοκοκαλιά να ηλεκτρίζεται και τις τρίχες στα χέρια μου να σηκώνονται. Εκείνη την εποχή ήθελα να γίνω κυνηγός, ήθελα να γίνω σαν τον Mπλέκ που διάβαζα. Είχα ένα μεταλλικό ''σκουπόξυλο'' και ήταν το τουφέκι μου. Το σήκωνα στον αέρα και σημάδευα αληθινά πουλιά, τραβούσα τη σκανδάλη και τα έβλεπα να πέφτουν χαμηλά μέχρι το έδαφος. Μα δεν πέθαιναν, μονάχα κατέβαιναν μέχρι κάτω και πετούσαν μετά από λίγο και πάλι. Στην αρχή απορροφημένος από το παιχνίδι δεν έδωσα σημασία μα καθώς οι μέρες περνούσαν, έκπληκτος συνειδητοποίησα πως κάθε φορά που σημάδευα ένα πτηνό εκείνο ανταποκρινόταν. Το δοκίμασα δεκάδες φορές πριν τρομάξω και πετάξω μακριά το αυτοσχέδιο φανταστικό μου όπλο. Κάτι δεν πήγαινε καλά σκέφτηκα και για μερικά βράδια δεν κοιμήθηκα εύκολα, μα τελικά το ξέχασα. Χρόνια μετά βρήκα και πάλι το κοντάρι της σκούπας στην αποθήκη, παραδομένο στη σκουριά και γεμάτο τρύπες, το πήρα στα χέρια μου και θυμήθηκα εκείνες τις παράξενες στιγμές. Ένιωσα περίεργα και ενώ μπήκα στον πειρασμό να το δοκιμάσω ξανά, τελικά δεν το έκανα.Ήμουν πολύ μεγάλος πια για μαγεία και απογοητεύσεις από την έλλειψή της. Θυμήθηκα μονάχα ότι κάποτε ο πιτσιρικάς που το κρατούσε το έστρεψε επάνω σε άνθρωπο και ένιωσα θλίψη για το παιδί, πριν κλείσω την πόρτα της αποθήκης πίσω μου.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου